Translation for 'Θάνατος' from Greek to English

θάνατος {ο}

death {noun}

Θάνατος {ο}

Thanatos {noun}μυθολ.

• Τέλος οι μύθοι της διαπλέκονταν με τους άλλους ελληνικούς μύθους και ακτινοβολούν παγκόσμια μέχρι σήμερα. Ο μύθος του Μελέαγρου και του Καλυδώνιου κάπρου , ο αγώνας του Ηρακλή με τον ποταμό Αχελώο για την Δηιάνειρα, ο θάνατος του Κένταυρου Νέσσου, ο Οινέας με τον Στάφυλο και ο θάνατος του Ευήνου βασιλιά.
• Το Ο θάνατος έβαλε τελεία (πρωτότυπος τίτλος: "Death Comes as the End") είναι μυθιστόρημα της Αγγλίδας συγγραφέως Αγκάθα Κρίστι. Το βιβλίο εκδόθηκε για πρώτη φορά στην αγγλική γλώσσα το 1944. Στην ελληνική γλώσσα, έχει εκδοθεί με 3 διαφορετικούς τίτλους: "«Ο θάνατος έρχεται στό τέλος»", εκδ. «Ερμείας», "«Τ' άστρα μιλούν για θάνατο»", εκδ. «Λυχνάρι» και "«Ο θάνατος έβαλε τελεία»", εκδ. «Ψυχογιός».
• Οι πιο συχνές αιτίες θανάτου είναι ο αιφνίδιος θάνατος και ο θάνατος που προκαλούνται από λοιμώξεις, που περιλαμβάνουν λοιμώξεις καθετηριασμού στα ούρα, λοιμώξεις των σωλήνων τροφοδοσίας και πνευμονία αναρρόφησης . Μερικοί θάνατοι προκαλούνται από καχεξία, επίσης γνωστή ως σύνδρομο σπατάλης.
• Η θανάτωση των μικροβίων είναι μια κρίσιμη λειτουργία των φαγοκυττάρων που εκτελείται είτε εντός του φαγοκυττάρου (ενδοκυτταρικός θάνατος) είτε έξω από το φαγοκύτταρο (εξωκυτταρικός θάνατος).
• Στον τοίχο του κοιμητηρίου υπάρχει η επιγραφή: «"Τ' ανδρειωμένου ο θάνατος, θάνατος δε λογιέται"».

• Αν και ο θάνατος είναι ο κεντρικός πυρήνας της γιορτής (ξεκίνησε ως "Ημέρα των Νεκρών"), αυτό δε σημαίνει ότι πρόκειται για ένα μακάβριο γεγονός. Ο θάνατος δεν πρέπει να προκαλείι φόβο: τα γηρατειά αναδεικνύονται για τη σοφία που προσδίδουν και ο θάνατος είναι τμήμα της ζωής το ίδιο αποδεκτό με τη γέννηση. Ο θάνατος επίσης συμβολίζει το τέλος κι έτσι η γιορτή του Σόουιν δεν έχει σχέση μόνο με τη θνητότητα, αλλά και με το πέρασμα από μια φάση της ζωής σε μια άλλη, όσον αφορά τις σχέσεις, την εργασία κι άλλες αλλαγές στη ζωή των ανθρώπων.
• Ο θάνατος του Κρετιέν ντε Τρουά είναι επίσης ελάχιστα γνωστός, όπως και η γέννησή του, και σύμφωνα με τον Γερβέρτο του Μοντρέιγ, αυτός ήταν ο λόγος που το έργο έμεινε ημιτελές. Ο θάνατός του τοποθετείται ανάμεσα στα 1180 και 1190.
• Ο Πρώτος Θάνατος περιγράφει την αγωνιώδη προσπάθεια ενός ακρωτηριασμένου, ενδεχομένως, ναυαγού να επιβιώσει σε ένα έρημο νησί.
• Ο θάνατος του Ζαρκάουι χαιρετίστηκε τόσο εντός του Ιράκ όσο και διεθνώς. Ο Βρετανός Πρωθυπουργός Τόνι Μπλερ σε συνέντευξη τύπου δήλωσε: «'Ο θάνατος του Ζαρκάουι είναι ένα κτύπημα κατά της Αλ Κάιντα». Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπους αναφέρθηκε σε μία «σημαντική επιτυχία στο πόλεμο κατά της τρομοκρατίας, που στερεί από την ιδεολογία του τρόμου έναν από τους πιο ορατούς και επιθετικούς ηγέτες της».
• Στις 22 Ιανουαρίου 1997 βρέθηκε νεκρός μετά από υπερβολική δόση παρακεταμόλης και συνταγογραφούμενων φαρμάκων στον κήπο του σπιτιού του πατέρα του στη πόλη του Auchterhouse της Σκωτίας. Ο θάνατός του οφείλεται σε αυτοκτονία. Η κατάθλιψη και ο θάνατος της μητέρας του πιστεύεται ότι συνέβαλαν γι' αυτό.

• Το 1450 η οικογένεια των Μαρκ μετακόμισε στη Βαλένθια. Η απουσία νόμιμων διαδόχων και ο θάνατος της δεύτερής του γυναίκας προκάλεσε πολύ πόνο στον Αουζιάς Μαρκ, ο θάνατος του οποίου επήλθε τελικά στις 3 Μαρτίου 1459. Κύριος κληρονόμος ανακηρύχθηκε ένας ανιψιός της τελευταίας του γυναίκας. Έπαψε να υπάρχει έτσι οριστικά η βαλενθιανική πλευρά της ευγενούς οικογένειας των Μαρκ.
• Αντιμέτωπη με την αποτυχία και την απογοήτευση, η Klärchen αυτοκτονεί. Το έργο τελειώνει με την ύστατη παρακίνηση του ήρωα για την ανεξαρτησία. Ο θάνατός του, θάνατος ενός μάρτυρα, προβάλλεται σαν νίκη ενάντια στην καταπίεση.
• Η πεποίθηση ότι ο θάνατος μπορεί να προκύψει από ένα κόκαλο που στρέφεται προς το θύμα δεν στερείται βάσης. Έχουν καταγραφεί και άλλα παρόμοια τελετουργικά που προκαλούν το θάνατο, σε άλλα μέρη του κόσμου. Τα θύματα αποχαυνώνονται ή υποφέρουν από απάθεια, συνήθως αρνούνται τροφή και νερό και συχνά ο θάνατος επέρχεται λίγες μέρες από τότε που τα έχουν «καταραστεί». Αν τα θύματα επιβιώσουν, θεωρείται ότι το τελετουργικό εκτελέστηκε λανθασμένα. Το φαινόμενο ταυτοποιείται ως ψυχοσωματικό, δεδομένου ότι ο θάνατος προκαλείται από μια συναισθηματική αντίδραση -συχνά το φόβο- σε μια θεωρούμενη ως εξωτερική δύναμη και ονομάζεται «θάνατος βουντού». Επειδή αυτός ο όρος αναφέρεται σε μια συγκεκριμένη θρησκεία, το ιατρικό κατεστημένο υπέδειξε τους όρους «αυτοπροκαλούμενος θάνατος» ή «σύνδρομο του δεικνύοντος οστού» ως καταλληλότερους . Στην Αυστραλία αυτή η πρακτική είναι τόσο συνηθισμένη που τα νοσοκομεία και το νοσηλευτικό προσωπικό εκπαιδεύονται ώστε να  αντιμετωπίζουν ασθένειες που προκαλούνται από «κακά πνεύματα» ή τη χρήση οστών. Την παρακάτω ιστορία σχετικά με το ρόλο των kurdaitcha την αφηγούνται οι ανθρωπολόγοι John Godwin και RonaldRose .
• Άλλα μυθιστορήματα του Νάντας είναι το "Lovely Tale of Photography", "Επετηρίδα", "Ουράνια και γήινη αγάπη", and "Ένας διάλογος με τον Ρίχαρντ Σβαρτς". Ο θάνατος αποτελεί επαναλαμβανόμενο μοτίβο στο έργο του Νάντας, κυρίως στο "Θάνατός μου", βασισμένο στην προσωπική του εμπειρία κλινικού θανάτου.
• Ο Χάμπερ υπερασπίσθηκε τα χημικά όπλα ενάντια στις κατηγορίες ότι ήταν «απάνθρωπα», λέγοντας ότι ο θάνατος ήταν θάνατος, ανεξάρτητα από το μέσο που τον επέφερε. Κατά τη δεκαετία του 1920, επιστήμονες που εργάζονταν στο ινστιτούτο του ανέπτυξαν το χημικό προϊόν υδροκυανίου γνωστό ως «Κυκλώνας Β» (Zyklon B), που χρησιμοποιήθηκε ως εντομοκτόνο, και κατά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στα Ναζιστικά στρατόπεδα εξόντωσης.

• Ο Ηράκλειτος για παράδειγμα θεωρούσε ως το στοιχείο αρχή των πάντων τη φωτιά. Ο "θάνατος" της φωτιάς είναι ο αέρας, ο θάνατος του αέρα είναι το νερό και ο θάνατος του νερού είναι η γη. Οι μεταβολές όμως γίνονται πάντα σύμφωνα με τον "λόγο".
• Ο βαρόνος και τροβαδούρος Βερτράνος ντε Μπόρν αναφέρει ότι ήταν ο πιο επιδέξιος απ'όλους τους βασιλείς στον χειρισμό της ασπίδας και ο καλύτερος που έχει περάσει στην κονταρομαχία από την εποχή του Ρολάνδου, ο θάνατος του έφερε σημαντική πτώση του ιπποτισμού σε όλη την Ευρώπη. Ο πρώην εφημέριος Γερβάσος του Τίλμπουρι αναφέρει ότι ο πρόωρος θάνατος του έφερε το τέλος του ιπποτισμού.
• Ο θάνατος του Σαρδανάπαλου ήταν το αντικείμενο πίνακα της Ρομαντικής περιόδου από το Γάλλο ζωγράφο του 19ου αιώνα Ντελακρουά, "Ο θάνατος του Σαρδανάπαλου", που με τη σειρά του βασίστηκε σε έργο του 1821 του Λόρδου Μπάιρον "Σαρδανάπαλος", το οποίο βασίστηκε στον Διόδωρο.
• Οι θείες δυνάμεις παρεμβαίνουν σχεδόν πάντα για να τον συντρέξουν. Ο θάνατος είναι η πιο συγκινητική στιγμή της ιστορίας, και περιέχει ένα μάθημα που υπαγορεύεται από το όραμα της θρησκευτικής και φεουδαρχικής κοινωνίας [...] : ο πόνος και ο θάνατος είναι ευγενικά ιδανικά, καθώς τα έχουν υποστεί ο Θεός και  ο άρχοντας. Έτσι το κοινό, είτε είναι αριστοκρατικής ή λαϊκής καταγωγής, καλείται να συμμετέχει στα μεγάλα συλλογικά και θρησκευτικά συναισθήματα.